Análise Clásico

* Black Album- Metallica (1991).

Despois de case 10 anos, un productor canadiense, Bob Rock (productor que xa comercializou a bandas como motley crüe), acabou coa grandeza de Metallica, grupo co-creador do xénero que coñecemos como Thrash Metal. Catro discos crearon un mito inortal, ensombrecido por 20 anos dunha carreira plagada de cancións basura sen comparación con anteriores traballos. Perderían no artístico, pero gañaron seguidores conformistas, e sobre todo, acabaron forrados de ouro.

 Este primeiro inicio da era "post-thrash é un disco difícil de clasificar. Para non complicarnos chamaríamolo simplemente Metal, pero algunhas composicións son máis cercanas a un stoner- rock e a un estraño hard rock, incluso con algunha que outra canción máis Thrash. O mito Lars Ulrich é a cara máis amarga deste cambio, abandonando o seu persoal estilo e establecendo ritmos pouco pegadizos e simples, nada comparado con algunha das proezas mostradas en discazos como o anterior And Justice For All. Kirk Hammet creou solos convincentes, pero que ensombrecen as actuacións dos seus 3  discos anteriores.

Aínda que foi un cambio moi radical e comercial, a crítica foi moi positiva, e debo alegar que é un disco de gran calidade, con temas que acadaron moita fama como Enter Sandman e Nothing else Matters, así como a xenial Unforgiven. Todos os temas son moi repititivos, contrastando coa gran elaboración de ritmos que contaban anteriormente os seus álbums.

Un disco que marcou o punto de partida da nova era Metallica, con bos temas pegadizos, aínda que contrarresta co estilo ofrecido anteriormente, e supón un traspaso do máis orixinal polo máis comercial.  -9 estrelas de 10.