Ánálise

*Thirteen (TH1RT3EN)- Megadeth- 2011.

Megadeth, lexendarios. Comandados polo cofundador de Metallica, Dave Mustaine, estableceron na música un estilo inconfundible. O seu persoal Heavy/Thrash Metal non deixa á crítica indiferente. Con algún que outro disco máis suave e meloso, sempre mantiveron a fidelidade dos seus fanáticos, xa que no seu caso varios discos máis comerciais (como Youthanasia ou Countdown to Extinction) non significaron un desgaste muisical, conseguindo manter a oleada de seguidores e gañar uns poucos máis. Isto ocorre a mediados e finais dos 90, pero na década pasada retornaron a un son máis forte con temas máis complexos, pero sempre eclipsado polos seus grandes inicios. O primeiro álbum que escoitei enteiriño neste ano foi Thirteen, esperando un resultado mellor ao anterior Endgame. A resposta: Tremendo.

¿Heavy Metal never dies? Comprobado. Xa vemos que grupos de décadas pasadas, e en idade de retiro laboral, conseguiron colleitar un notable éxito con discazos (como Accept, mencionado na anterior crítica; así como espero que fagan Black Sabbath e Judas Priest cos seus novos álbumes deste ano). Pois Megadeth conseguiuno con este álbum, así de sinxelo. O desgaste na desgarrada voz de Mustaine se compensa con un disco con voces máis graves que anteriores, pero cun traballo instrumental impecable alternando guitarra solista e rítmica co xenial Chris Broderick. Complementan ao 100%, como en tempos de Marty Friedman, grazas ao contraste do estilo sucio e heavy co estilo melódico e neoclásico, respectivamente. David Ellefson realiza un modesto traballo no baixo, e o baterista Shawn Drover (do cal non me convence o seu estilo), ao meu entender realiza un gran traballo no álbum con aportacións moi apropiadas.

O son é claro e limpo, cunha distorsión non moi thrash (propio da banda), que contrasta co estilo das composicións máis metaleras que anteriores traballos. Unha curiosidade deste álbum  é que se aproveitan todos os temas, non me decepcionou ningún, aínda que se repiten estruturas e ritmos. Sen lugar a dúbidas, destaca a potente Sudden Death, Never Dead e o single Public Enemy No. 1.

Un álbum con poucas pegas, conforme ao estilo da banda, cun gran traballo por todas as partes do grupo, reciclando o vello para crear algo novo, con bo resultado. Deixa o listón un pouco máis alto nesta nova era, demostrando que hai Megadeth para rato. 

Análise

Blood of the Nations-  Accept (2010)

Accept, os reis do heavy alemán. Un potente buque insifnia que orientou a moitísimas bandas na segunda metade dos 80 e no resto dos 90. Unha banda que mostrou a rapidez máis brutal nos seus anos, o son máis crudo e metálico, sendo a banda máis forte xunto a Priest e Motorhead no seu momento.

Despois de 15 anos e tras deixar atrás ao seu cofundador Udo Dirckshneider (quen disfruta da súa carreira en solitario), nadie creería que o sucedido podería ser certo. Foron varias as semanas nas que se mantivo no top 10 das listas de vendas alemanas, suecas, húngaras, finlandesas... chegando ao cuarto posto no seu país, sendo o disco máis vendido de rock duro en Europa e da súa carreira, un éxito. En youtube, o videoclip da súa canción Teutonic Terror é un éxito, xa é a canción máis vista da súa carreira na páxina web polos internautas. Tanto foi o seu éxito que o puiden escoitar apenas uns días despois da súa saída, cando normalmente se tardan semanas en compartir álbumes novos cos programas de transferencia de datos.

O seu secreto? Volver ás raíces, non retrocedendo, senón adaptándose  aos nosos días, sendo dos poucos discos que rondan na miña cabeza nesta segunda década do século. Certo que non se pode comparar coas súas obras mestras -Breaker (1981),Restless and Wild(1982), Balls to the Wall (1983) e Metal Heart (1985)- pero pisa os talóns destes artísticamente. O elixido como substituto de Udo foi Mark Tornillo, un descoñecido madurito que supera en agudeza ao pequeno alemán vestido de militar, con un bo porte en directo e algún que outro "galo" froito dos anos e a inexperiencia. Claro está que o secreto de Accept non era o Frontman, senón Wolf Hoffmann, quen consegue emular coa súa guitarra os mellores tempos do rock.

A irregularidade deste disco é a nota negativa, contén un 50/50 de cancións interesantes. Sobresae Beat the Bastards, a canción que da nome ao disco Blood of the Nations e Pandemic; pero a estrela é a épica Teutonic Terror, quizáis un dos 5 mellores temas do grupo.

O mellor disco da década, e quizáis do século, que nos mostra a esencia do Heavy Metal, quye non se desgasta co paso dos anos. Só a vella escola de QAccept pode mostrarnos a grande cumbre do rock.

Disco en solitario de Lemmy

Lemmy Kilmister, líder de Motorhead, traballa actualmente nun disco en solitario, que terá colaboracións de musicos como Dave Grohl (Foo Fighters, Nirvana), Joan Jett e The Damned entre outros. Fai pouco díxolle á páxina SF Weekly que xa tiña 3 cuartas parets do traballo, e que hai dúas cancións con The Damned e outra con Dave Grohl. Finalmente dixo que intentaba contar con outros músicos, pero non anticipou ningunha data de saída.

Segue o culebrón Black Sabbath!

Dende o primeiro momento do abandono de BIll Ward, o meu voto para sustuituílo foi para Vinnie Appice (ex- black sabbath, dio, heaven and hell, e irmán de), mais nada claro está no asunto.
Varias fontes declaran que Bill Ward foi despedido por Sharon Osbourne (mánager e esposa de Ozzy), co propósito de que Tommy CLufetos (actual batería do grupo de Ozzy Osbourne en solitario)o sustituíra.

Nunha entrevista a Vinny Appice preguntaron acerca de si aceptaría o posto en Black Sabbath se llo ofreceran, ao que responde o seguinte:


"Bueno, está claro que sería difícil decir que no. Quiero dejar claro que no sería por aprovecharme de la situación, quiero a Tony y a Geezer, y de hecho toqué con ellos recientemente en un homenaje a Dimebag Darrell.

Ellos son como una familia y conozco a Ozzy muy bien, no hemos tocado mucho juntos pero es parte de mi familia y de mi historia. Sería duro negarse, pero tampoco quiero que afecte a mi banda KILL DEVIL HILL. Tendría que hacer ambos trabajos de una manera u otra."

Sobre a actualidade de Black Sabbath respondeu:

"Yo también estoy sorprendido con las noticias. No sé que está pasando, creía que Bill Ward estaba con ellos y me parecía fantástico; es triste presenciar un problema como este. La verdad es que no se mucho más que el resto del mundo, no sé que tienen en la cabeza. Mi principal preocupación es la enfermedad de Tony." 

Unión extravagante... de músicos extravagantes

Menuda noticia! Tom Jones decide unirse con Jack White. O antigo membro do xenial dúo  "White Stripes", logo de romper coa súa compañeira musical e sentimental, está inquedo en todo momento, buscando novos proxectos que realizar, como a súa carreira en solitario. Agora prodúcese esta colaboración, da que só se realizará un single en principio.

O single conterá 2 temas. O primeiro xa se pode escoitar, e chámase "Evil", un cover da canción de Howlin' Wolf. Colaboran tamén Patrick Keeler e Jack Lawrence, de The Raconteurs, en labores de batería e baixo respectivamente, ademáis de Carl Bromer, de My Morning Jacket.

Será posto á venda o 19 de Marzo, cunha versión de "Jezebel" do propio Jones

Geoff Tate, un xenio máis en forma que nunca

Geoff Tate, nacido en Alemaña fai 52 anos pero criado e residente nos EUA, é coñecido por ser o vocalista da prestixiosa banda de heavy metal, metal progresivo e hard rock Queensryche. Durante os 80 mostrou un grandísimo rexistro vocal, sendo coñecido por colaborar no proxecto We are Stars de Dio (versión heavy de We are the World). Nas súas principais influencias sempre cita a Rob Halford e Bruce Dickinson, con este último comparte un rexistro similar en voz grave, mentres toma o gran rango vocal de Halford en agudos como exemplo.

A grande influencia de Tate é moi notable no cantante da banda de metal progresivo Fates Warning, Ray Alder, que é un claro exemplo da súa herencia. O seu traballo como vocalista foi recoñecido por revistas como  Hit Parader, na que figura no posto 14 dos mellores vocalistas de rock duro e metal. Tamén foi votado como o segundo mellor cantante de metal por That Metal Show, e tamén foi posto no posto número 1 pola web ragerecords.net

Este gran vocalista é gran responsable do éxito colleitado por Queensryche a finais dos 80 e principios dos 90, acadando a consolidación no mercado musical. Nesta última década, a banda deixou de lanzar discos de tanta calidade como os anteriores. En algúns directos como o Live Evolution do 2001, puiden apreciar o grandísimo desgaste vocal de Tate, nada comparable con aquel Tate dos 80, pero que aínda así non era tan malo... 

A curiosidade é a seguinte: Este último ano estivo moi activo musicalmente. Realizou concertos acústicos con Queensryche, e agora aventúrase tamén en acústico como solista. Notei unha clara mellora no seu rango vocal, a pesar de que 10 anos antes me decepcionara coa súa actuación. Será froito dun mellor coidado da voz, ou un miragre que indica a volta dun xenio perdido? Espero que de algo sirva isto, pois gustaríame volver oír ao Queensryche de Queen of the Reich, de Eyes of a Stranger e de Take Hold of the Flame. Para mostrarvos o dito déixovos aquí 4 vídeos, un da canción Take Hold of the Flame nos 80, outro do pésimo directo de Evolution e a súa correspondente versión orixinal e un vídeo en solitario deste mesmo mes.

Novo álbum de Slayer

Kerry King, guitarrista de Slayer, dixo á revista Metal Hammer que posiblemente o grupo lance un novo disco no verán.

Agora mesmo estanse tomando un descanso, aínda que xa teñen 3 temas compostos para o disco, que sairá baixo o selo de American Recordings.

Respecto a Jeff Hannemann, parella na guitarra de King, dixo que segue recuperándose da súa doenza, e que estará co grupo cando volvan á estrada para subir de novo aos escenarios.

Korpiklaani en Santiago

Korpiklaani anunciou as seguintes datas en España para a súa última xira, entre elas está a nosa capital.

Xoves 12 de Abril, 19:45 hrs.
Sala Rockstar Live (Barakaldo, Vizcaya)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Fnac, Carrefour, puntos de la red Ticketmaster.es e nol teléfono 902 150 025

Venres 13 de Abril, 19:45 hrs.
Sala Razzmatazz 2 (Barcelona)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Revolver, Pentagram, Fnac, Carrefour, puntos da rede Ticketmaster.es y en el teléfono 902 150 025

Sabado 14 de Abril, 20:00 hrs.
Sala Caracol (Madrid)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Sun Records, Fnac, Carrefour, puntos da rede Ticketmaster.es y en el teléfono 902 150 025

Domingo 15 de Abril, 20:00 hrs.
Sala Capitol (Santiago de Compostela)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Elepé (Vigo). Portobello (A Coruña). Fnac, Carrefour, puntos da rede Ticketmaster.es e no teléfono 902 150 025

Miércoles 18 de Abril, 20:00 hrs.
Sala Fanatic (Sevilla)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Fnac, Carrefour, puntos da rede Ticketmaster.es y en el teléfono 902 150 025

Jueves 19 de Abril, 20:00 hrs.
Sala Rock City (Valencia)
Precio: 23€ (Taquilla 28€)
Venta de Entradas: Harmony, Tipo, Fnac, Carrefour, puntos de la red Ticketmaster.es y en el teléfono 902 15

Anuncio de Motley Crüe

Todos os anos, un dos eventos máis importantes dos EUA é a final da SuperBowl. Non só polo deportivo, senón polo visual. Todos os anos actúa no intermedio unha gran estrela, sendo este ano a escollida Madonna. Outro factor moi impostante son as publicidades emitidas durante o descanso, sendo sempre de grandes marcas internacionais, con poder para permitirse o luxo de patrocinar os seus productos no horario con máis televidentes do ano. Este ano, a empresa Kia presenta o seu novo vehículo, en cuxo anuncio aparece a xenial banda de Glam Metal dos 80 interpretando a súa canción "Kickstar my Heart".Xunto a eles actúa a modelo Adriana Lima. Na miña opinión un anuncio moi orixinal, pero cheo de estereotipos machistas, que máis podemos esperar dos Estados Unidos...

Black Sabbath non contará con Bill Ward

A triste noticia foi transmitida mediante Facebook, primeiro por parte de Bill Ward que engadía que non estaba de acordo co contrato que se lle propuxera, e logo por parte de Black Sabbath que confirmaba o posible abandono de Bill do proxecto.





O comunicado oficial por parte de Bill Ward foi o seguinte:

Queridos fans de Sabbath, músicos y partes interesadas,
En este momento, nada me gustaría más que ser capaz de continuar con el álbum y la gira de BLACK SABBATH. Sin embargo, no puedo continuar a menos que se redacte un contrato “que se pueda firmar”, un contrato que refleje un poco de dignidad y respetohacia mi persona como miembro original de la banda.

El año pasado, he trabajado diligentemente y con buena fe con Tony, Geezer y Ozzy. Y el 11/11/11, una vez más de buena fe, he participado en la conferencia de prensa de Los Ángeles. Hace unos días, después de casi un año de negociaciones, se me entregó otro contrato “que no se puede firmar”.

Permítanme decir que, aunque este me ha puesto enuna especie de compás de espera, estoy embalado y listo para salir de los EE.UU. a Inglaterra. Más importante aún, definitivamente quiero participar en elálbum, y definitivamente quiero hacer una gira conBLACK SABBATH.

Desde la noticia de la enfermedad de Tony, y el entendimiento de que la banda lleva la producción al Reino Unido, he pasado todos los días tratando de estar dispuesto, tratando de averiguar lo que se cuece en las sesiones del Reino Unido, pero me he dado cuenta que he sido ninguneado (y, debo añadir, que no es la primera vez). Sintiéndome condenado al ostracismo, mi suposición a día de hoy, es que no sabré nada de lo que ocurre a menos que firme ese contrato “que no se puede firmar”.

El lugar en el que estoy está triste y solo porque todo loque quiero es tocar y participar. Si firmo tal y como está (redactado el contrato), se perderán mis derechos, mi dignidad y la respetabilidad como un músico de rock. Creo en la libertad y la libertad de expresión. Yo crecí en una banda de hard rock / metal. Nos pusimos de pie para algo, y tocamos con el corazón, conhonestidad y sinceridad. Yo estoy en el espíritu de la integridad, lejos de la enfermedad corporativa, soy real y honesto, justo y compasivo.

Si tengo que ser reemplazado, tengo que enfrentarme a vosotros, queridos seguidores de Sabbath. Espero que no me hagáis responsable de que la formación original de BLACK SABBATH no pueda continuar como se ha promovido. Sin reproches, quiero aseguraos a todos que mi lealtad a Sabbath permanece intacta. Así que aquí estoy. Pongo mi verdad ante vosotros. Estaré bien si me sale un contrato “que se pueda firmar”. No quiero decepcionar a nadie, especialmente a BLACK SABBATH y sus fans. Sabéis que os quiero. Sería un día muy triste para el rock si la situación actual cae hacia los deseos de unos pocos.

Mi posición no viene impulsada por la codicia. No busco chantajear en busca de dinero. Me gustaría algo que reconociera y reflejara mi contribución a la banda, incluyendo las reuniones que se produjeron hace catorce años. Después de la última gira me prometí no volver a firmar un contrato injusto. Quieroun contrato que muestre un poco de respeto para mí y mi familia, un contrato que haga honor a mi aportación a BLACK SABBATH desde sus comienzos.

Esto es lo que hay.

Cuidaos y sed fuertes.
Os quiero a todos y cada uno de vosotros.

Por parte da banda, a resposta foi clara:
"Estamos tristes por habernos enterado ayer a través de Facebook que Bill ha declinado públicamente participar en los actuales planes de BLACK SABBATH. No tenemos más opción que seguir adelante sin él, aunque la puerta sigue abierta. Todavía estamos en Inglaterra componiendo y grabando el nuevo disco.

Tony, Ozzy and Geezer"

As críticas ao grupo sucédense unha tras outra, acusados de traidores e avariciosos. Esa xira mundial, acompañada de disco, agora non será fiel ao seu propósito, xa que logo de vendela como a xira dos 4 orixinais non se contará cun dos mellores e máis influentes baterías da historia do rock. Acéptanse apostas, eu opto por que sexa reemplazado por Vinnie Appice (ex de Black Sabbath e Dio).

Yosi, un rockero de verdade

Todos sabemos as dúas cousas que caracterizan a Yosi, frontman de Los Suaves: Ser un artista impresionante e un verdadeiro monstro do rock... e ser un tío moi simpático. Xa coñecía esa faceta humorística de Yosi, pero onte curioseando sobre a versión do grupo francés Trust que Los Suaves fixeran da súa canción "Antisocial" (versionada xenialmente por Anthrax), encontrei un vídeo do máis gracioso, no que se ve o efecto que a vida do rock & roll causa naqueles aos que a idade e os quilómetros percorridos ás súas espaldas pasan factura, tendo unha actuación nefasta, e deixando imaxes como as innumerables miradas de vergonza que mostra o gran Cereijo...

Análise Clásico

*The Triumph of Steel- Manowar (1992)

Quen nunca moveu a cintura coa Bomba de King África? Quén nunca tarareou The Final Countdown dos xeniais Europe? Para os incondicionales do metal, e para xente que non agrada deste estilo, é imposible escoitar un clásico desta banda e non mover a cabeza. Manowar consegue poñer a andar diariamente máis melenudos con Warriors of the world que o goberno de Estados Unidos nas movilizacións " Hippies".  O exemplo máis claro do que significa a palabra M-a-n-o-w-a-r é este disco. 

Despois de deixar en dez anos 6 álbums que xa nos mostraban o seu poderío, por fin conseguen rebelar o seu secreto. Aceiro, Steel. Este disco é duro, pesado.. pero ao mesmo tempo brillante e maleable, aínda que ás veces un chisco oxidable e corrosivo. 

Eric Adams alcanza a súa madurez musical, mostrando numerosos recursos vocais e un repertorio de centos de gritos desgarrados sen igual, abusando quizáis. Joey de Maio aporta practicamente todas as composicións, mentras os incorporados neste disco (o guitarra Shankle e o baterista Kenny Edwards) aportan esa velocidade característica do disco. 

Conta con cancións rápidas e baladas simples ben repartidas. Destaca a canción Metal Warriors, épica e salvaxe, Ride the Dragon e a balada Master of the Wind. Sorprenden cunha primeira canción de aire conceptual de 28 minutos, a máis longa da súa carreira. Esta canción baséase na Ilíada de Homero para relatar o seu remake da historia clásica. O mezclado do álbum mostra o son limpo e metálico que caracteriza a manowar, sen apenas ecos e efectos.

O álbum que tocou a cima da banda ( o mellor diría eu ), caracterizado pola omnipresente irregularidade das súas cancións, ao que só ese reproche se lle pode aplicar, sendo unha arma hipnotizante para as cabezas, facéndoas mover esaxeradamente de arriba a abaixo.
9 estrelas de 10

Análise Clásico

* Black Album- Metallica (1991).

Despois de case 10 anos, un productor canadiense, Bob Rock (productor que xa comercializou a bandas como motley crüe), acabou coa grandeza de Metallica, grupo co-creador do xénero que coñecemos como Thrash Metal. Catro discos crearon un mito inortal, ensombrecido por 20 anos dunha carreira plagada de cancións basura sen comparación con anteriores traballos. Perderían no artístico, pero gañaron seguidores conformistas, e sobre todo, acabaron forrados de ouro.

 Este primeiro inicio da era "post-thrash é un disco difícil de clasificar. Para non complicarnos chamaríamolo simplemente Metal, pero algunhas composicións son máis cercanas a un stoner- rock e a un estraño hard rock, incluso con algunha que outra canción máis Thrash. O mito Lars Ulrich é a cara máis amarga deste cambio, abandonando o seu persoal estilo e establecendo ritmos pouco pegadizos e simples, nada comparado con algunha das proezas mostradas en discazos como o anterior And Justice For All. Kirk Hammet creou solos convincentes, pero que ensombrecen as actuacións dos seus 3  discos anteriores.

Aínda que foi un cambio moi radical e comercial, a crítica foi moi positiva, e debo alegar que é un disco de gran calidade, con temas que acadaron moita fama como Enter Sandman e Nothing else Matters, así como a xenial Unforgiven. Todos os temas son moi repititivos, contrastando coa gran elaboración de ritmos que contaban anteriormente os seus álbums.

Un disco que marcou o punto de partida da nova era Metallica, con bos temas pegadizos, aínda que contrarresta co estilo ofrecido anteriormente, e supón un traspaso do máis orixinal polo máis comercial.  -9 estrelas de 10.

Aplicación de Nightwish para Smartphone

Nightwish lanzou unha aplicación para smartphone que trae os singles "The Crow, The Owld And The Dove" e "Storytime", coas súas respectivas letras e acompañadas pola discografía do grupo, biografía, datas de concertos, noticias, información do novo álbum e opcións para adquirir material.
Debedes engadir este enlace no voso teléfono móbil

Confirmacións para "Rock" in Rio 2012

A organización do Rock in Rio confirmou onte a novos artistas para o cartel do seu vindeiro show. O 6 de Xullo tocarán no recinto de Arganda del Rey estrelas internacionais como David Guetta, Pitbull, Martin Solveig, Pete Tong e Wally Lopez. Todos os anos este decepcionante macroconcerto confirma a estrelas do pop comercial, sendo este ano un cartel vergonzante pola presencia destes "artistas" do panorama da música actual. Moitos coincidimos en que o nome do show non é o máis axeitado, e por moito que sempre se conte con artistas de renome do panorama do ROCK, como son os habituais Metallica, non merece ao meu xuízo levar o nome do grande xénero da historia da música.

Novo álbum de Korpiklaani

Está confirmada a data de saída do novo álbum desta banda finlandesa de Folk Metal. O álbum chamarase "Kunnia", e confírmase que o disco será posto á venda no próximo mes de Agosto.

Nova Ed. especial de Judas Priest

Columbia/ Eic/ Legacy sacaron onte, 24 de Xaneiro, unha caixa de Judas Priest formada por 17 discos chamada "The Complete Albums Collection"

Rocka Rolla (1974)
Sad Wings Of Destiny (1976)
Sin After Sin (1977)
Stained Class (1978)
Killing Machine (1978)
Unleashed In The East (1979)
British Steel (1980)
Point Of Entry (1981)
Screaming For Vengeance (1982)
Defenders Of The Faith (1984)
Turbo (1986)
Priest… Live! (1987)
Ram It Down (1988)
Painkiller (1990)
Angel Of Retribution (2005)
Nostradamus (2008)
A Touch Of Evil… Live (2009)

Trae novas edicións remasterizadas dos dous primeiros discos. Todos veñen en carpetas de cartón con reproduccións das portadas orixinais dos vinilos. Complétase cun libreto de 40 páxinas con fotos, créditos dos discos e notaas escritas polo periodista Greg Pato.

A polémica está servida, pois non se incluíron os 2 álbumes de estudo e os outros 2 directos da época na que contaron co cantante Tim "Ripper" Owens en substitución de Rob Halford, polo que Owens xa fixo algún comentario ao respecto.

Motorhead reedita "1916"

Este álbum de 1991 será reeditado por Back on Black Records en formato vinilo o 12 de Marzo. Os temas que inclúe son:

Cara A:


The One To Sing The Blues
I’m So Bad (Baby I Don’t Care)
No Voices In The Sky
Going To Brazil
Nightmare/The Dreamtime

Cara B:

Love Me Forever
Angel City
Make My Day
Ramones
Shut You Down
1916

Novo álbum de Deep Purple

A lexendaria banda de rock Deep Purple publicou na súa páxina web que estarán compoñendo e gravando ata o verán para poder así completar un disco que posiblemente sairía no 2013, e ao que lle seguirá unha xira mundial. Por agora non se revelaron máis detalles sobre o asunto.

Novo disco de Overkill

Esta banda Estadounidense de Thrash lanzara o seu próximo álbum según indica o catálogo online de EMP. Esecifícase que será publicado o 27 de Marzo en EEUU, e o 30 en Europa , sendo no noso continente baixo o selo de Nuclear Blast. O disco titularase "The Electric Age", o cal se poderá adquirir en CD ou en dobre vinilo. Algúns nomes das cancións serán "Electric Rattlesnake", "Wish You Were Dead", " Drop the Hammer" e " Save Yourself".

Anthrax realiza un novo videoclip!!

A xenial banda de Thrash Metal Anthrax estrenou un novo videoclip que podedes apreciar nesta entrada. Trátase da gran canción "The Devil You Know" do seu último disco, gravado xunto ao vocalista Joey Belladonna 20 anos despois da sua marcha.

 

Análise Clásico

*Painkiller (1990), Judas Priest.

Comezos dos 90. O mundo do rock refúxiase en antigas glorias de tempos pasados. Metallica conquista a MTV e os primeiros postos de ventas mundiais ao cambiar o aceiro pola goma de mascar. Guns n`Roses triunfa coa súa fórmula de baladas sensacionalistas. Só un destello de luz en Seattle mantén vivo ao rock n`roll, pois capitaneados por Kurt Cobain, Nirvana e  outros 3 grandes (Soundgarden, Pearl Jam e Alice in Chains) recuperan a esencia do punk combinándo cun potente son alternativo de guitarras: o Grunge

A pesar da caída do Hard Rock (Glam Metal) nos EUA, o mundo do metal progresa gracias a varias correntes.

1. Alemania: unha oleada de grandes bandas seguen a estela de Helloween perfeccionando o Power Metal.
2. Países Nórdicos: as voces guturais apodéranse das xélidas terras do norte, pois aparecen os primeiros destellos de verdadeiro Death Metal. 
3. EE.UU: Pantera únese a grandes bandas de thrash como Megadeth e Slayer para encher estadios en contraste co comercialismo de Metallica.
4. En inglaterra, Maiden refúxiase en álbumes con aire conceptual mellorables, mais un xenio dos 70 e 80 alcanza o infinito.

Judas Priest, eses que definiron o que hoxe chamamos Heavy Metal con obras mestras e cancións para a historia. A súa evolución foi impresionante. Pasaron do seu primeiro disco no 74 con toques de rock duro e progresivo a crear o primeiro disco de Heavy Metal considerado PURO no 76 con Sad Wings of Destiny. En  1980 serán mundialmente coñecidos con éxitos como Breaking the law, a xoia do British Steel. Logo chegaría un disco realizado por e para a súa difusión na radio e a televisión, e logo disto dous álbums construídos sobre a base do mellor Heavy da época. No 86 atrévense a engadir sintetizadores ao novo disco, e logo do intento de reconciliación co público máis esixente reclutaron a un xoven batería que protagoniza o potentísimo solo no primeiro minuto da obra mestra que da nome ao mellor álbum da súa carreira, Painkiller. Con isto definen o Metal como o que debe ser: caña, caña, caña, caña! Un disco redondo en todos os sentidos, ensombrencido so polo incomprendido baixista Ian Hill, e onde Halford, aos seus 40 anos, realiza rexistros inalcanzables para todos os cantantes do panorama. O son tórnase arrollador, cunha combinación de efectos vocais e maior presencia de batería, así como unha distorsión moi coidada e estratosférica. A potencia dos riffs compostos por Glenn Tipton, e as batallas de solos que mantén co xenial KK Downing poseen as máis novedosas e complexas técnicas do metal máis contemporáneo, poseendo así este disco un dos dúos de guitarras máis completos dende sempre (senón o máis). Para un servidor (e seguramente miles de persoas), é a cumbre do mundo do Heavy Metal, o mellor disco deste xénero, que define o estilo de Priest, que conservan as súas señas de identidade de sempre pero que non deixan de evolucionar positivamente na súa historia, conseguindo así ter o currículum máis incrible da historia do metal, e un dos mellores do rock en xeral. -10 puntos de 10

Benvidos ao voso rincón musical na rede!!

 Nesta páxina analizarei grupos e álbums destacados, publicarei noticias recentes do mundo do rock, así como un calendario de concertos... todo para facervos partícipes da historia e a actualidade dos mellores grupos da historia do metal. Mencionarei grupos de diversos xéneros, abarcando dende grupos pioneiros de rock duro ata as últimas novidades do death metal, pasando por xéneros alternativos, centrándome nas 3 décadas fundamentais da nosa música, e dando maior mención a aqueles grupos que revolucionaron o panorama do hard rock, do heavy metal, do thrash metal,  do power metal... con especial atención á actualidade das vellas bandas ata os destacados da última década. Podedes ver un blog de calidade en español aquí

Un saúdo heavy metaleros, e larga vida ao rock & roll.